MONTEDORO poesie di Falci Nicolo' (LA BRASCERA E LU TANCINU)







LA BRASCERA E LU TANCINU
“Er’a lu centru di mill’attinzioni,
e li famigli tiniva unciuti.
Sinni facivanu di discussioni!
picciuli e ranni mai stavanu muti.
Era capaci di dari caluri
Cuntinuamente, lu juarn’e la notti
Cu li ma brasci a tutti li uri
A ranni, viacchi, carusi, picciotti.”
Chistu diciva ‘na vecchia brascera
A un tancinu c’avìa ddrà vicinu.
Pi tutta risposta – mutu nun era !–
Eccu chi dissi ddru vìacchiu tancinu.
“Certu, tu eratu pi l’apparenza
Mentri i era chiossà risirbatu.
Tra n’antri chist’era la diffirenza:
a mmia piaciva ristar’ammucciatu.
Sutta li vesti di li fimmineddri
i c’arristava pi jurnati sani
arrussicannucci ddrà giarna peddri
rassumiglianti a muddrica di pani.”
MMiih! la brascera si ‘ntisi abbrusciari
(cosa ca facili viniv’ad iddra!),
tantu c’allura si misi a parlari
facìannu scappari quarchi faiddra.
“Si tu sapissitu chi ti pirdisti!
ah! quanti cosi ca si cuntavanu:
li fatti ‘ntisi e li cosi visti,
ca tivvù e radiu nun addrumavanu.”
Ccà, lu tancinu, si ‘ntisi tuccatu:
“Ma no! cummari, nun v’at’arrabbiari,
vu lu sapiti ca sugnu educatu.
Nun lu capistivu? vuliva babbiari!
ma certu, ora, ssu vasu di jhuri
vi renni ‘mpurtanti comu li ricchi,
e iju paru un ranni signuri
cu sti ramuzzi di spichi sicchi!”
Nicolò Falci

Nessun commento:

Posta un commento